Ustawa o Planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym z marca 2003 roku przyjmuje zrównoważony rozwój jako podstawę kształtowania polityki przestrzennej. Zinstytucjonalizowany zrównoważony rozwój jest obecny w gospodarce światowej przynajmniej od 1983 roku, gdy utworzono przy ONZ komisję Brundtland, która w 1987 podała definicję tego zjawiska jako „rozwój, który zaspokaja potrzeby obecne, nie zagrażając zdolności przyszłych pokoleń do zaspokojenia własnych potrzeb”.

Budynki są podstawowym środowiskiem życia ludzi, którzy spędzają w nich ok. 90 % czasu. Poziom zanieczyszczeń w budynkach jest znacznie większy niż na zewnątrz. Ponad 40% odpadów stałych na wysypiskach stanowią odpady z budynków i ich rozbiórki. Budynki zużywają ogromną część konsumowanej energii (porównywalną z przemysłem), słodką wodę i pozyskiwane drewno, przy czym emitują dwutlenek węgla powodujący niekorzystne zmiany klimatyczne.

Można te niekorzystne czynniki oddziaływania na środowisko ograniczyć poprzez rozwój tak zwanego zielonego budownictwa. Określenie najwłaściwszych kierunków działania jest przesłanką opracowania programów promujących zrównoważony rozwój. Programy certyfikacji budynków pełnią taka rolę, jednocześnie umożliwiając ocenę stopnia spełnienia wymagań, które są warunkiem uznania działań jako proekologicznych, ze wszystkimi korzyściami jakie to ze sobą niesie. Istotną funkcją certyfikacji jest możliwość porównania „zieloności” budynków, wprowadzenie zdrowej konkurencji i możliwość podniesienia prestiżu zaangażowanych podmiotów. Stosowanie wzorów LEED gwarantuje wszechstronną „zieloność” działań inwestycyjnych w budownictwie.